Πέρασαν 20 χρόνια από την ημέρα που όλοι οι Έλληνες περιμέναμε το σφύριγμα της λήξης στον τελικό του Euro 2004 αναμεσα σε Ελλάδα και Πορτογαλία, για να βγουμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε. Τέτοια μέρα, 4 Ιουλίου ήταν. Ολοι; Όχι όλοι. Κάποιοι ήξεραν πριν λήξει.
Και ένας απο αυτους ήταν ο Ντέμης Νικολαΐδης. Ο Αλεξανδρουπολίτης καθόταν στην εξέδρα, καθότι τραυματίας στον τελικό, μαζί με τον τιμωρημένο Γιώργο Καραγκούνη και τον Θεόδωρο Θεοδωρίδη, νυν γενικό γραμματέα της ΟΥΕΦΑ. Τις στιγμές περιγράφει στο σημερινο του άρθρο στο sdna ο (εξ αγχιστείας θρακιώτης, μην ξεχνάμε) Αλέξης Σπυρόπουλος.
Απομονώνουμε κα αντιγράφουμε την διήγηση του κορυφαίου Έλληνα δημοσιογράφου:
Πήγα στο γήπεδο, 4η Ιουλίου 2004, με ανήκουστη ηρεμία. Απορούσα, με αυτήν. Παίζει η Ελλάδα, τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Πώς γίνεται, τόση (σχεδόν) απάθεια; Η ομάδα είχε ένα τρόπο, να το μεταδίδει αυτό. Ξεγνοιασιά; Σιγουριά; Αγνοια κινδύνου; Αυτό, τέλος πάντων. Δεν με εντυπωσίασε, ούτε το γαλανόλευκο κομμάτι της κερκίδας. Ο Θόδωρος Θεοδωρίδης με είχε προϊδεάσει με ακρίβεια, πώς θα είναι. Το φαντάστηκα, προτού το δω. Ο,τι φαντάστηκα και ό,τι είδα, ήταν ένα και το αυτό. Ξόδεψα λίγη ώρα στο Κέντρο Τύπου, είδα στις οθόνες τις διαδρομές των δύο πούλμαν από τα ξενοδοχεία στο γήπεδο, σκέφτηκα πως ήταν η στιγμή ν’ ανεβώ στην κερκίδα των δημοσιογράφων.
Βρήκα τη θέση μου. Ηταν κοντά στον ελληνικό πάγκο. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια, ως το επίπεδο του αγωνιστικού χώρου. Οι παίκτες βγήκαν, για την πρώτη βόλτα. Με την άκρη του ματιού, έπιασα τον Τσιάρτα να παρλάρει με τον Φίγκο. Στήθηκα, ώσπου να τελειώσουν. Τα είπαν, αντάλλαξαν αριθμούς τηλεφώνου, κάποτε τελείωσαν. “Βασίλη” του φώναξα. Πλησίασε. “Τι λέει; Πώς τους βλέπεις;” Γέλασε. “Κολυμπάνε στο άγχος”. Γέλασα εγώ. “Πνιγμένοι είναι” μου λέει. Ανεβαίνω πάλι, στη θέση. Κάποια στιγμή, καταφτάνει το Τρίο της Επιτυχίας. Ο κοψομεσιασμένος Ντέμης, ο τιμωρημένος Κάρα, ο Θόδωρος Θεοδωρίδης.
(…) Αρχίζει ο αγώνας στο Ντα Λουζ, οι πνιγμένοι στο άγχος από κει, οι ξέγνοιαστοι καβαλάρηδες από δω, βλέπω Βρύζα να κάνει “με πλάτη” υποδοχή μπάλας στον άξονα και να τη σπάει στο πλάι με ραμπόνα, λέω μέσα μου “καλά, μονάχα πείτε μου τι ώρα βάζουμε το γκολ”. (…)
Το γκολ, ξέρουμε “τι ώρα” μπήκε. Κατά το 80′ πια, πίσω στο Τρίο της Επιτυχίας στην εξέδρα, ο Θόδωρος έχει πάψει να βλέπει ματς. Μονάχα, ακούει. Το μάτι ανεβοκατεβαίνει, από τη γραβάτα στο ρολόι κι από το ρολόι πάλι στη γραβάτα. Με το να μη βλέπει ματς, χάνει και τη μπούκα του Τζίμι Τζαμπ. Το μπρέικ καταστρέφει την τελική αντεπίθεση των Πορτογάλων. “Σήκω, τελείωσε, πάμε κάτω” σπρώχνει ο Ντέμης τον Θόδωρο. Σηκώνεται κι ο Κάρα. Ο Θόδωρος δεν έχει καταλάβει. “Είστε τρελοί; Πού πάτε; Θέλει άλλα δέκα λεπτά, τουλάχιστον”. Ο Κάρα του λέει. “Εχει δίκιο, Θόδωρε, ο Ντέμης. Τελείωσε. Το πήραμε. Πάμε”. Οντως, είχε τελειώσει προτού τελειώσει.
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
